تصمیم‌گیری برای درمان غیر سرپایی؛ مرکز اقامتی یا بیمارستان

صمیم‌گیری بالینی در مورد نیاز به بستری در افراد مصرف‌کننده‌ی مواد، از موضوعاتی است که در مورد آن، اختلاف نظر زیادی بین متخصصان وجود ندارد، اما در بین مردم، سیاست‌گذاران و افراد گروه‌های همتا، با توجه به زمینه‌های فردی یا گروهی، در این زمینه، اختلاف نظرهایی وجود دارد. به منظور تشخیص در به دست آوردن منافع بیشتر برای بیمار، توجه به سه محور اهمیت دارد: الف) وجود شرایط حمایت از درمان درخارج از مرکز (نظیر شبکه‌ی افراد متعامل با بیمار)؛ ب) نوع و شدت ناخوشی و مداخلات لازم؛ ج) هزینه‌ی درمان. در مورد درمان در مراکز اقامتی، رویکرد درمانی و تغییرات مورد نظر درمانی، اهمیت دارد. به این معنا که هرچقدر درمان از منظر پزشکی فاصله گرفته و جنبه‌های اصلاح اجتماعی و روان‌شناختی یا معنوی اهمیت بیشتری یابد، موضوع درمان اقامتی (بیشتر از زمانی که در بیمارستان بستری می‌شوند) مطرح می‌شود. هم‌چنین برای تغییرات فردی، نیاز به مراقبت و فرآیند بازخورد و درمان عمیق توسط درمانگران حرفه‌ای یا همتایان، ملاک‌های مهم تصمیم‌گیری هستند. به این ترتیب، معاینه‌ی دقیق پزشکی، مصاحبه‌ی دقیق و کامل بالینی، شرح حال صحیح مراجع و نیز درخواست فرد، راهنمای اصلی برای تصمیم‌گیری اقدام درمانی است.